.....
Şimdi...
Sürekli bir şeyleri kaçıracağı endişesiyle yaşayan insanlar görmek bile beni yorgun düşürüyor.
Hani "Ölmeden önce görülecek 100 yer, yapılacak 100 güzel şey" gibi adları olan kitaplar var ya...
Sanki ellerine öyle bir liste tutuşturulmuş gibi yaşıyorlar. Üstelik de daha bu listenin 20'sini dahi tamamlayamamış olmanın hayal kırıklığı içindeler!
Cümlenin başındaki "ölüm"e dikkat etmiyorlar mı yoksa.
Ama zaten o kelimeden bütün anladıkları "nasılsa bir kere geldik dünyaya" fırsatçılığı ve telaşı!
"Hayata yetişemiyorum, hep ellerimin arasından kaçıyor" diyenle "yetişmeye çalışma, her günü dolu dolu yaşa!" diyen aynı madalyonun iki yüzü!
İki taraf da sürekli bir "şeyler" yapmayı (yani mesela her gününde bir tiyatroya, bir konsere gitmeyi, gezmeyi tozmayı) marifet sanıyor. Problemi bunun üzerinden tartışıyor.
Oysa ne kadar zengin, ne kadar hızlı, ne kadar dolu dolu geçerse geçsin bu yaşam biçimi zamanı oyalanarak tüketmekten öteye gidemiyor.
Bütün hikmet gelenekleri bizi "ömrümüzün tek bir anının bile hakkını vermek" konusunda uyardılar.
Bir şeyin hakkını vermek, önce ona "anlam" vermektir.
Böyle koştururken...
Geçen zamanın hakkını nasıl verebiliriz! Anlam yok artık, hazlar var; dokunup geçtiğimiz hazlar!
Ve büyük yorgunluk!
Oysa bir anlasak ki...
Bir şeyi tutabilmemiz başka şeylerin elimizden kayıp gitmesiyle mümkündür.
Kimi sevsek, başka güzel ihtimallerin boynu bükük kalır.
Bir yerden çoğalıyorsak eğer, bir yerden de mutlaka azalıyoruzdur.
-Haşmet Babaoğlu'nun 14.01.2012 tarihli Sabah gazetesindeki köşe yazısından alıntıdır. -
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder